Αγαπητέ Θεέ του Ερίκ Εμάνουέλ Σμιτ από τις εκδόσεις Όπερα. Θυμάσαι που σου είχα πει για τους καλόκαρδους και ευγενικούς ανθρώπους εκεί έξω που θέλουν να με γεμίζουν με όμορφα βιβλία σαν ένα μικρό κομμάτι της αγάπης τους. Ένα από αυτά τα άτομα λοιπόν είναι και η αγαπημένη μου Έττυ (aka @parettyng). Μου έστειλε αυτό το βιβλίο για να μου δείξει πόσο υπέροχο πράγμα είναι να ζεις την στιγμή. Όποια και αν είναι αυτή η στιγμή, να την δέχεσαι και να την ζεις γιατί είναι κομμάτι σου.
Η υπόθεση:
«Αγαπητέ θεέ, Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο. Σου το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω· γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους. »
Αγαπητέ Θεέ
Με συγκλόνισε. Μου τάραξε τον κόσμο όλο. Μου έδωσε ένα χαστούκι που χρειαζόμουν. Γέλασα και έκλαψα και έκλαψα και γέλασα ξανά. Και μετά αναρωτήθηκα “Αγαπητέ Θεέ, γιατί; ” Πόσο άδικο όλο αυτό. Να το βιώνουν μικρά παιδιά και να υποφέρουν. Να αντιμετωπίζουν την ασθένεια με τέτοια δύναμη και τον θάνατο που ζυγώνει με τέτοιο θάρρος, που κανένας ενήλικας δεν έχει τα κότσια να το κάνει. Γιατί Θεέ να γίνεται αυτό; Και φυσικά απάντηση δεν θα λάβω ποτέ. Έχει μαυρίσει η ψυχή μου και ένα κομμάτι της καρδιάς μου πονάει. Είναι άδικο!
Είχα την δυσάρεστη εμπειρία πρόσφατα να χάσω ένα παλιό μου μαθητή από αυτήν την παλιοαρρώστια. Τον θυμάμαι πάντα με ένα χαμόγελο και μια γλυκιά φωνούλα και το ντροπαλό του το μουτράκι να με κοιτάει και να περιμένει ότι μπορώ να του απαντήσω τα πάντα. Γιατί είμαι η δασκάλα του και γιατί οι μεγάλοι ξέρουν το καλύτερο για τα παιδιά. Δεν ξέρω τίποτα λοιπόν. Όταν έμαθα ότι έχασε την μάχη του με την αρρώστια κατάλαβα ότι δεν ξέρω απολύτως τίποτα και πως είμαι μια μεγάλη ψεύτρα. Μια δειλή και φοβιτσιάρα.
Αγαπητέ Θεέ
Και όμως την τελευταία φορά που τον είδα και τον ρώτησα πως νιώθει μου είπε “Είμαι μια χαρά, δεν πονάω άλλο και οι γιατροί είπανε ότι σύντομα θα μπορώ να πάω και στο σχολείο” και μου χαμογέλασε. Είχε μέσα του την ελπίδα και πίστεψε στους μεγάλους γιατρούς που του είπανε ότι είναι καλά. Λες αυτό να είναι η μυστική δύναμη που έχουν τα παιδιά μέσα τους και επιβιώνουν τα πάντα; Ελπίδα και πίστη; Πίστη ότι όλα θα πάνε καλά; Ελπίδα πως οι μεγάλοι ξέρουν καλύτερα; Ή μήπως είναι η έλλειψη της αίσθησης του φόβου που τα κάνει ατρόμητα και δυνατά να αντέχουν τα χτυπήματα της μοίρας; Δεν νομίζω να το μάθουμε ποτέ και πραγματικά εύχομαι όλα τα παιδάκια του κόσμου να ζούνε μέσα στην μικρή τους ροζ σαπουνόφουσκα και να μην βιώνουν τον πόνο και τον φόβο.
Δεν νομίζω να μπορώ να βάλω λιγότερο από 5 ολόλαμπρα αστέρια σε αυτό το βιβλίο και εύχομαι όλα τα αστεράκια εκεί ψηλά στον ουρανό να έχουν πάψει να υποφέρουν και να είναι στην αγκαλιά του ουρανού. Αντίο γλυκέ μου Μάξι. Θα σε θυμάμαι για πάντα χαμογελαστό και χαρούμενο για να θυμάμαι να απολαμβάνω την ζωή κάθε στιγμή. Γιατί όπως όλοι ξέρουμε η ζωή είναι μικρή όσο και αν πιστεύουμε το αντίθετο κάποιες φορές.
Σήμερα θα πω Αντίο και σε έναν ακόμα γλυκύτατο άνθρωπό γεμάτο διάθεση για ζωή και πολύ χιούμορ. Θα την θυμάμαι πάντα χαμογελαστή με τις γαλανές ματάρες της και την ευχάριστη παρουσία της. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω ότι έχασε την μάχη. Την έχασε όμως τελικά την μάχη ή απλά νίκησε τον πόνο και έφυγε Κυρία; Αντίο Σέβη μου, να μας προσέχεις από εκεί ψηλά.
Και επειδή χρειαζόμαστε μια ανάσα και να γελάσουμε λιγάκι και επειδή όλα είναι μέσα στην ζωή… Διάβασε το βιβλίο “Και αν μου κάτσει;” της Κατερίνας Μπέη από τις Εκδόσεις Λιβάνη. Ένα βιβλίο που σίγουρα θα σε κάνει να γελάσεις με τα καμώματα της ηρωίδας.
Μέχρι την επόμενη φορά να διαβάζεις και να χαμογελάς!
Αθανασία