Η “Φορμόλη” του Arnaldur Indridason από τις εκδόσεις Μεταίχμιο με έχει διχάσει. Έβλεπα και άκουγα παντού για αυτό το βιβλίο πολλά. Το θέμα είναι ότι ή ήταν πολύ καλά σχόλια ή πολύ αρνητικά. Τίποτα στην μέση! Αυτό το τίποτα στην μέση με κίνησε το ενδιαφέρον εμένα. Με λίγα λόγια τον Arnaldur Indridason ή τον αγαπάς ή τον μισείς! Μετά από την “Φορμόλη”, εγώ δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν μου άρεσε ή όχι.

Κατά αρχάς ας πούμε για την υπόθεση: Ένας άντρας βρίσκεται δολοφονημένος στο διαμέρισμά του στο Ρέικιαβικ. Τα μόνα στοιχεία που υπάρχουν είναι ένα κρυπτικό σημείωμα πάνω στο πτώμα και η φωτογραφία του τάφου ενός νεαρού κοριτσιού. Ανατρέχοντας στο παρελθόν του νεκρού ο επιθεωρητής Έτλεντουρ ανακαλύπτει ότι πριν από σαράντα χρόνια το θύμα είχε κατηγορηθεί για ένα αποκρουστικό έγκλημα για το οποίο όμως δεν είχε καταδικαστεί. Μήπως τον είχε στοιχειώσει το παρελθόν του; Καθώς ο Έτλεντουρ παλεύει να χτίσει τη σχέση του με τη δυστυχισμένη κόρη του, η έρευνα θα τον οδηγήσει στο Ερευνητικό Κέντρο Γενετικής της Ισλανδίας όπου θα ανακαλύψει κάποια πολύ ανησυχητικά μυστικά που είναι ακόμα ζοφερότερα από τον φόνο ενός ηλικιωμένου άντρα.

“Φορμόλη”

Μέχρις εδώ είμαστε ουαου και το σασπένς χτυπάει κόκκινο. Λες από μέσα σου “Θα γίνει το σώσε!” καθώς όλοι ξέρουμε ότι στην Ισλανδία δεν γίνονται περίεργοι φόνοι. Βασικά όλοι ξέρουμε ότι η εγκληματικότητα είναι σχεδόν μηδέν. Είναι ήρεμοι οι Ισλανδοί. Βασικά να σας πω την αλήθεια κάνει ψωφόκρυο εκεί και δεν βγαίνεις από το σπίτι οπότε και δεν βγαίνουν έξω εύκολα, οπότε και δεν βρίσκεις κάποιον να δολοφονήσεις εύκολα. Πάμε πάλι στο βιβλίο… Λες ότι αφού έτσι έχουν τα πράγματα σίγουρα αυτός ο φόνος θα είναι εκπληκτικός. Και έτσι είναι….

Δεν είναι τόσο ο φόνος ο ίδιος που σε κρατάει το ενδιαφέρον όσο ολόκληρη η έρευνα για να βρεθεί ο δολοφόνος. Και επιπλέον το σκοτεινό τραγικό παρελθόν! Τίποτα δεν μένει θαμμένο για πάντα. Όλα βρίσκουν το φως. Έξυπνη πλοκή, ιδιαίτερες ανατροπές και ένα διεστραμμένο μυαλό συμπληρώνουν το προφίλ του συγγραφέα. Ο Arnaldur Indridason βρίσκει τον τρόπο με μεγάλη ευελιξία να προσπερνάει τα ασήμαντα αλλά συγχρόνως απαραίτητα περιγραφικά στοιχεία της πλοκής χωρίς να σε ξενερώνει. Ίσα ίσα τα προσπερνάει τόσο γρήγορα που φτάνεις στα κρίσιμα σημεία πιο γρήγορα. Ποιος ο λόγος να ξέρω τι χρώμα είχε το αμάξι του πιθανού δράστη επί 2 παραγράφους όταν εμένα με καίει να μάθω αν είναι όντως ο δολοφόνος; ε; έχω άδικο;

“Φορμόλη”

Οι περισσότεροι από εσάς, γνωρίζεται ότι ζω στην Σουηδία όπου και τα ονόματα των ανθρώπων και οι ονομασίες των δρόμων και των πόλεων είναι αρκετά δύσκολα. Ε άμα σας πω ότι ζορίστικα με τα ονόματα των Ισλανδών θα με πιστέψετε; Ήταν απίστευτο το γεγονός ότι έπρεπε να συλλαβίζω κάθε φορά τα ονόματα τους και να χάνω τον ειρμό μου. Ξέρετε τι έκανα λοιπόν; Έδωσα άλλα ονόματα στους ήρωες για να μπορέσω να τελειώσω το βιβλίο. Δεν ντρέπομαι που το λέω. Ήθελα τόσο πολύ να δω τι θα γίνει στο τέλος που δεν θα επέτρεπα σε κάτι περίεργα ονόματα να μου χαλάσουν το βιβλίο. Τα κατάφερα και το τελείωσα και είμαι πολύ ικανοποιημένη που το έκανα.

Στο βιβλίο “Φορμόλη” του Arnaldur Indridason, βάζω 4 αστέρια γιατί δεν θέλω να τον διαγράψω από την λίστα μου χάρη στα δύσκολα ονόματα τους. Δεν φταίει αυτός στην τελική που γεννήθηκε στην Ισλανδία και μιλάνε λες και καταπίνουν στραγάλια και πνίγονται. Όπως και να έχει αξίζει να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Να διαβάσεις το “Σ΄άφησα” της Mackintosh, ένα βιβλίο με μεγάλη και δυνατή ανατροπή!

Μέχρι την επόμενη φορά να διαβάζεις και να χαμογελάς!