Στις φετινές καλοκαιρινές μας διακοπές στην πατρίδα, στάμπαρα ένα βιβλίο με ένα τεράστιο μπλε μάτι στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Θες γιατί έμοιαζε τρομακτικά με το δικό μου, θες γιατί το γαλάζιο του με τραβούσε σαν την θάλασσα που τόσο αγαπώ, μπήκε στην λίστα με τα άμεσα προς αγορά / ανάγνωση. Μπορείς να φανταστείς την χαρά μου, όταν παρέλαβα το πακέτο από τον Εκδοτικό οίκο Διόπτρα και είδα ότι ήταν αυτό μέσα. Καθώς διάβαζα ένα άλλο εκείνη την περίοδο, το άφησα στην άκρη για λίγο. Άλλα αυτό δεν είχε υπομονή να περιμένει και με τραβούσε σαν μαγνήτης να το πιάσω στα χέρια μου, να ανοίξω τις σελίδες του και να χαθώ στην θύελλα των λέξεων του. “Φως μέσα στην θύελλα” του Κώστα Κρομμύδα.
Για αρχή θα πρέπει να πω, πως με εντυπωσίασε το έντονα γλαφυρό περιγραφικό στιλ του Κώστα Κρομμύδα. Ο ανάλαφρος τρόπος γραφής του σε συνδυασμό με την έξυπνα έντονη πλοκή των γεγονότων, μου δημιούργησε ένα ιδιαίτερα ευχάριστο συναίσθημα κατά την ανάγνωση από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Οι περιγραφές του για τα ελληνικά τοπία είναι τόσο ζωντανές, που εύκολα πλάθεις την εικόνα στο μυαλό σου και θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί του για την Ικαρία και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων του νησιού. Θα μπορούσαν κάλλιστα να χρησιμοποιούν την λέξη “χαλαραααα”, όπως εμείς οι Θεσσαλονικείς. Όσο για το φανταστικό νησάκι της Άθωρας, όπου και διαδραματίζεται το μυθιστόρημα, διόλου φανταστικό δεν έμοιαζε. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να το συμπεριλάβω στα νησιά του Αιγαίου. Πλέον θα λέω πως υπάρχει και αυτή εκεί σαν την χαμένη Ατλαντίδα ένα πράγμα.
Σαν σε ταινία, το νησί της Άθωρας πέφτει θύμα της μανίας της φύσης και εκεί δοκιμάζονται οι αντοχές των ανθρώπων του νησιού. Σαν να μην έφτανε αυτό, η ηρωίδα μας μαζί με τους υπόλοιπους, προσπαθεί να ξεμπλέξει τα νήματα στην υπόθεση κάποιον αποτρόπαιων δολοφονιών στο νησί. Βίωσα το άγχος και την αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο σε κάθε κεφάλαιο του βιβλίου και όπως η ηρωίδα Φωτεινή, έτσι και γω, νόμιζα πως συμμετείχα σε ταινία καταστροφής. Με την μόνη διαφορά πως εγώ έκλεινα το βιβλίο σαν μέγας σκηνοθέτης και έλεγα “cut”. Πάντα με εξιτάρει να βλέπω την δύναμη της φύσης, που τόσο άδικα την κακομεταχειριζόμαστε εμείς οι άνθρωποι.
Ο συγγραφέας τολμάει να τονίσει το αίσθημα της προκατάληψης που νιώθει ο Έλληνας για κάθε νεοφερμένο μετανάστη που φτάνει στην Ελλάδα και αμφιταλαντεύεται μέσα από τους ήρωες του, στην αιώνια μάχη του καλού και του κακού, του άδικου και του δικαίου. Με βάση αυτό, περιγράφει πολύ εύστοχα το δυνατό ένστικτο της επιβίωσης που υπερισχύει πάνω από όλα τα άλλα μικροπράγματα, σε καιρούς δύσκολους όπου απειλείται η ανθρώπινη φυλή. Στα δύσκολα η λογική χάνεται και κυριεύει το χάος λένε. Σαν τις δυο πλευρές ενός νομίσματος ο κόσμος διχάζεται και ή παλεύει μόνος του, για την σωτηρία του εαυτό του ή παλεύει σαν σύνολο για το καλό όλων. Ελπίζω να μην χρειαστεί να το βιώσω ποτέ!
Τελευταίο αλλά πιο σημαντικό από όλα, θα ήθελα να συγχαρώ τον κ. Κρομμύδα, για την κίνηση του να γράψει σε πρώτο πρόσωπο, ως γυναίκα. Μιας γυναίκας επιτυχημένης, που τολμά να διεκδικεί τα όνειρα της και ακολουθεί το ένστικτο της. Παλεύει μόνη της με τον ίδιο της τον εαυτό, ανάμεσα στα πάθη της και στην φωνή της λογική, χωρίς όμως να δείχνει πως είναι αδύναμη και πως χρειάζεται την βοήθεια ενός άντρα να επιβιώσει. Δύσκολο για ένα άντρα να μπει τόσο πετυχημένα στο πετσί μιας τόσο απαιτητικής γυναίκας.
Το “Φως μέσα στην θύελλα”, είναι ένα βιβλίο που κυλάει εύκολα και γρήγορα, χωρίς να σε βαραίνει ή να το βαριέσαι λεπτό. Είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο, που συνδυάζει αστυνομική πλοκή με έντονο μυστήριο και στέκεται αντάξιο δίπλα σε άλλα βιβλία του είδους του. Θα μπορούσε πολύ εύκολα να γίνει ταινία και δεν θα με παραξενέψει καθόλου εάν το βρω μια μέρα μεταφρασμένο στα ράφια της Σουηδίας. Τέλος, θα συγκρατήσω με πάθος τα λεγόμενα του Γκάμπριελ στην Φωτεινή “…Ο έρωτας είναι μαγεία…όταν δεν τον πιστεύεις απλώς δεν υπάρχει…” Πόσο πολύ συμφωνώ μαζί του. Ο έρωτας για την ίδια την ζωή είναι αυτό που μας κρατάει ζωντανούς στα δύσκολα!
Μέχρι την επόμενη φορά… just keep reading!