Η τελευταία πόρτα του Χάρη Οικονομόπουλου από τις εκδόσεις Πηγή Θα το παραδεχτώ… αυτό το βιβλίο το διάλεξα για το εξώφυλλό του. Έχει κομμάτια από τον αγαπημένο μου πίνακα του Vincent Van Gogh, Έναστρη Νύχτα. Οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτόν τον μεγάλο ζωγράφο απλά με κερδίζει στο δευτερόλεπτο. Όταν διάβασα και την πλοκή του ήταν στανταράκι ότι θα το διαβάσω.
Η υπόθεση;
Ο Μάρκο είναι ένας νεαρός ζωγράφος που ζει στη Βενετία. Στο απόγειο της καριέρας του πέφτει θύμα μιας καταχθόνιας συνομωσίας και κινδυνεύει να χάσει τα πάντα: τον πλούτο, τη φήμη, κυρίως όμως την ίδια του τη ζωή. Ο μόνος τρόπος για να βγει από το σκοτεινό αδιέξοδο είναι να καταφέρει να επιβιώσει μέσα στους πίνακες ζωγραφικής φημισμένων καλλιτεχνών, οι οποίοι ζωντανεύουν εφιαλτικά και δημιουργούν σουρεαλιστικά περιβάλλοντα όπου η τέχνη μετατρέπεται σε επικίνδυνο παιχνίδι. Κάθε πόρτα που ανοίγει και ένας νέος κόσμος, όπου ο χρόνος κυλάει διαφορετικά… Ο Μονέ, ο Μαγκρίτ, ο Νταλί, ο Βαν Γκογκ, ο Πικάσο αποδεικνύονται τελικά εχθροί ή σύμμαχοι του Μάρκο; Ο πρωταγωνιστής θα καταφέρει να ολοκληρώσει την αινιγματική διαδρομή στον επιτρεπόμενο χρόνο για να σώσει τη ζωή του;
Η τελευταία πόρτα
Τι να πω; Από τα πιο περίεργα και συνάμα δυνατά βιβλία που έχω διαβάσει. Θα με ρωτήσεις γιατί περίεργα! Γιατί συνδιάζει 2 διαφορετικά ήδη τέχνης, την γραφή και την ζωγραφική, και τα παντρεύει άψογα και εγώ αυτό το αγπώ πολύ. Προσαρμόζει την διαδρομή του πρωταγωνιστή τόσο αρμονικά με τους πίνακες που σε ταξιδεύει. Εγώ προσωπικά βρήκα αρκετούς από τους πίνακες ζωγραφικής που ενσωμάτωσε ο συγγραφέας στο μυθιστόρημα του. Σαν σε γρίφο, μόλις αναγνώριζα κάποια στοιχεία του ενίοτε πίνακα, γκούγκλαρα για να βεβαιωθώ. Εάν ποτέ διαβάσει ο συγγραφέας την κριτική μου, θα ήθελα να μάθω σε σύνολο πόσους πίνακεε “‘έκρυψε” μέσα στο βιβλίο του.
Τολμώ να πω, ότι μπορούσα με το μυαλό μου να τοποθετήσω τον Μάρκο πάνω στον καμβά και δεν χρειαζόταν να προσπαθήσω πολύ γιατί τα λόγια του βιβλίου γέμιζαν τα κενά. Αυτές τις μικρές αισθητικές λεπτομέρειες που θα γαλήνευαν την εικόνα στο μυαλό μου. Ταξίδεψα στα έντονα χρώματα, ένιωσα την αίσθηση της μπογιάς στα χέρια μου και μύρισα την χαρακτηριστική μυρωδιά τους στο χώρο.
Ζήλεψα πολύ. Ζήλεψα που ο Μάρκο βρέθηκε κοντά στον Κλωντ Μονέ, θαύμασε τον πίνακα “η λιμνούλα με τα νούφαρα” και περπάτησε γύρω από αυτήν. Ζήλεψα που ένιωσε να λιώνει και να χάνεται στους πίνακες του Σαλβαντόρ Νταλί. Μα πάνω από όλα ζήλεψα γιατί έγινε φίλος με τον αγαπημένο μου Vincent Van Gogh. Ζωγράφισε μαζί του, έφαγε με τους πατατοφάγους και πάνω από όλα τα ήπιε μαζί του. Αναρωτιέμαι τι να έλεγαν και τι να σκεφτόντουσαν όλοι αυτοί. Πόσο ταλέντο μαζεμένο σε μερικές σελίδες. Ο Μάρκος δεν με απογοήτευσε ούτε μια στιγμή. Γενναίος και περίεργος (με την καλή έννοια) πάντα τολμούσε να πάει μπροστά, να φτάσει στο τέλος και να δει για μια φορά ακόμα το ολόγιομο φεγγάρι.
Η τελευταία πόρτα
Ακόμα το σκέφτομαι και δεν μπορώ να το πιστέψω ότι ένα μυαλό, στην συγκεκριμένη περίπτωση του συγγραφέα Χάρη Οικονομόπουλου, μπορεί να δημιουργήσει ένα τέτοιο βιβλίο. Μυθιστόρημα, με μπόλικη φαντασία, μια γερή δόση σασπένς και πολλές φορές τρόμου και φόνου. Ότι χρειάζεται ένα καλό βιβλίο. Λίγο από όλα! 4 χρωματιστά αστέρια για το βιβλίο “Η τελευταία πόρτα”. Μην ξεχάσεις να διαβάσεις την κριτική μου για ακόμα ένα μαγικό βιβλίο. Εννοείται ότι μιλάω για το βιβλίο “Η Σκιά του Ανέμου” του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν και θα την βρεις ΕΔΩ.
Μέχρι την επόμενη φορά να διαβάζεις και να χαμογελάς!
Αθανασία