Λίγο πριν το τέλος του 2020 αναρωτιέμαι

Λίγο πριν το τέλος του 2020 αναρωτιέμαι. Μια χρονιά γεμάτη άγχος και θλίψη. Μια χρονιά γεμάτη αβεβαιώτητα και φόβο. Και όμως υπήρχε μια σπίθα ελπίδας για όλους μας. Μία μικρή τρύπα από όπου έμπαινε το φως και μας κρατούσε ζωντανούς. Κάποιοι από εμάς τα είχαν ήδη σαν μέσω χαλάρωσης και άλλοι τα ανακάλυψαν τώρα. Κάποιοι δεν μπορούσαν να φανταστούν την ημέρα τους δίχως αυτά και άλλοι βρήκαν την λύτρωση στο εσωτερικό τους. Εαν με παρακολουθείς καιρό ξέρεις τι εννοώ. Και να όχι, τότε θα σου πω ότι μιλάω για τα βιβλία.

Φέτος ήταν μια δύσκολη χρονιά για μένα σε θέματα υγείας. Εφτασα μάλιστα στο σημείο να μην μπορώ να διαβάσω έστω μια σελίδα ή ακόμη και να μην μπορώ να ευχαριστηθώ ολόκληρα βιβλία. Ένιωθα συχνά ότι δεν μπορούσα να ξεφύγω νοερά στις σελίδες τους. Ποιος εγώ! Που η προέκταση του χεριού μου ήταν τα βιβλία και μια κούπα τσάι. Που διάβαζα σε κάθε ευκαιρία και δεν έχανα την ώρα και την στιγμή να ταξιδέψω. Πόσο άσχημα ένιωθα, πόσο άδικη ήταν αυτή η κατάσταση. Κρίμα! Κάποια στιγμή αυτό το blackout δεν μου επέτρεπε να αναπνεύσω. Δεν μου επέτρεπε να ηρεμήσω!

Λίγο πριν το τέλος του 2020

Λίγο πριν το τέλος του 2020 αναρωτιέμαι πως αυτό που με τρομαζε περισσότερο από όλα ήταν πως η αδράνεια αυτή, δεν αρκέστηκε μονάχα στα πολυαγαπημένα μου βιβλία αλλά και σε κάθε τι δημιουργικό. Σε κάθε τι που ήμουν εγώ, σε όλα που χαρακτήριζαν εμένα σαν άνθρωπο. Εάν παρατηρήσεις, απουσίαζα απο το Blog μου πάνω από 5 μήνες. Με ρωτούσαν φίλοι και γνωστοί αν έπαθε κάτι αυτό ή εγώ. Πως να μπορουσα να τους εξηγήσω το ολοκληρωτικό χάος που επικρατούσε μέσα μου. Ένιωθα σαν φάντασμα που τριγυρνάει σε ένα άδειο σπίτι όπου όλα του θύμιζαν το παρελθόν. Έχεις άραγε νιώσει και εσύ έτσι; ‘Ενιωθα να φυτοζωώ!

Και να που πάλι η σωτηρία της ψυχής και του μυαλού μου ήρθε με την μορφή ενός βιβλίου. Όχι ενός αλλά πολλών. Γιατί ξέρεις, ο εγκέφαλος είναι ένας μυς που αν δεν τον εξασκείς παθαίνει κοκομπλόκο και γίνεται νωθρός και βαρεμένος. Σταδιακά, χωρίς καν να το καταλάβω επανήλθα στα σχεδόν φυσιολογικά μου. Διάβασα και έκλαψα και γέλασα και ξαφνιάστηκα και μπήκα στην διαδικασία να αναλογιστώ πολλά.

Λίγο πριν το τέλος του 2020

Ζητώ συγνώμη από τα βιβλία και τους συγγραφείς που αδίκισα και προσπέρασα, χωρίς να γράψω μια κριτική για αυτά. Ζητώ συγνώμη για το ένα και μοναδικό βιβλίο που άφησα στην μέση πρώτη φορά στην ζωή μου. Ζητώ συγνώμη σε όλους τους φίλους που με παρακολουθούν στο Instagram και στο Blog για την απουσία μου. Μα πάνω από όλα αγκαλιάζω και ζητώ συγνώμη από τον εαυτό μου που επέτρεψα το μυαλό μου να κοιμηθεί σαν την ωραια κοιμωμένη. Μα τώρα ξύπνησα από το φιλί της αληθινής αγάπης. Της αγάπης μου για τα βιβλία!

Ελπίζω σταδιακά να καταφέρω να οργανώσω τον χρόνο μου για όλα όσα θέλω να κάνω. Για όλα όσα με κάνουν ευτυχισμένη και για όλα όσα μου δίνουν την ελπίδα πως έρχονται καλύτερες μέρες. Να επιτρέψω ξανά στο μυαλό μου να κάνει όνειρα για ταξίδια και γλέντια με αγαπημένα πρόσωπα. Μα πάνω από όλα να δεχτώ πως είμαι άνθρωπος, ένας κοινός θνητός. Να δεχτώ πως κάποιες καταστάσεις είναι πάνω από τις δυνάμεις μας και απλά να διδαχθώ την αρετή της υπομονής. Θα βάλω σαν στόχο της νέας χρονιάς που κοντοζυγώνει, να μην ξεχνάω πως η διέξοδος στα δύσκολα είναι τα βιβλία μου. Αυτά ποτέ δεν με απογοητεύουν, πάντα είναι εκεί να με αγκαλιάσουν και να με ταξιδέψουν. Να θυμάμαι πάντα γιατί και πως έγινα μια βιβλιονεράϊδα.

Μέχρι την επόμενη φορά να προσέχετε, να χαμογελάτε και να διαβάζετε!

Αθανασία

Leave A Comment

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *