Όπως η μαμά, εγώ δηλαδή, έτσι και τα παιδιά μου αγαπάνε τα βιβλία. Με λίγα λόγια έχω μικρά βιβλιονεραϊδάκια στο σπίτι μου και η ιδέα και μόνο με κάνει και φουσκώνω από υπερηφάνεια. Εντάξει, είναι μικρούλια ακόμα και υπάρχουν και μέρες που δεν θέλουν να διαβάσουν αλλά και μόνο που αγαπάνε τα βιβλία και ζητάνε να τα αγοράσουμε και να τα διαβάσουμε μου φτάνει. Αποφάσισα λοιπόν σήμερα να σας γράψω για ένα βιβλίο που αγαπά πάρα πολύ η μικρή μου. Ονομάζεται “Ο κύριος Ευτύχης & η κυρία Δυστυχία” του Αντονί Σνάιντερ και της Σουζάνε Στράσερ από τις εκδόσεις Διάπλαση.

Η μικρή μου είναι 4 ετών και έχει μανία με τις εικόνες. Μπορεί να σου περιγράφει ώρες ατελείωτες τι βλέπει και να σου βρει και την παραμικρή λεπτομέρεια που εσύ σαν μεγάλος δεν έχεις μπει καν στην διαδικασία να βρεις. Η εικονογράφηση του συγκεκριμένου βιβλίου είναι ακριβώς αυτό που της αρέσει, διασκεδαστική και συγχρόνως κρύβει πολλά μυστικά. “Ο κύριος Ευτύχης & η κυρία Δυστυχία” λοιπόν, είναι ένα από αυτά τα βιβλία που οι αντιθέσεις στα χρώματα και τα σχήματα βρίσκονται εύκολα, αλλά τι γίνεται με τα συναισθήματα; Η κυρία Δυστυχία είναι όνομα και πράγμα δυστυχία. Στεναχωρημένη, θυμωμένη, στραβωμένη…φαίνεται βρε παιδί μου στα μουτράκια της. Μένει μόνη, αυτή και η μιζέρια της πάνω στον λόφο στο γκρι σπίτι της. Μέχρι που μια μέρα καταφθάνει ένα επισκέπτης που ήρθε για να μείνει και είναι το ακριβώς αντίθετο της. Ευτύχης το όνομα του και η ευτυχία του δεν κρύβεται. Ούτε στα χρώματα ούτε και στα λόγια του. Προσπαθεί ο καημένος να προσεγγίσει την γειτόνισσα του αλλά δεν τα καταφέρνει. Δεν πτοείται όμως και συνεχίζει να φυτεύει “ευτυχία” στον κήπο του, μέχρι που οι ρίζες του φτάνουν στην πόρτα της Δυστυχίας και η ζωή της αλλάζει.

Της μικρής μου αυτή η τρομακτική διαφορά στις συμπεριφορές των δυο ηρώων την εντυπωσιάζει και κάθε φόρα που το διαβάζουμε ανακαλύπτει και άλλα πράγματα. Ποτέ δεν σταματάνε οι ερωτήσεις της. “Γιατί είναι Στεναχωρημένη αυτή; Γιατί αυτός γελάει; Γιατί είναι χαλασμένο το σπίτι της; Γιατί δεν του μιλάει;” Όλα έχουν να κάνουν με τα συναισθήματα και τον τρόπο ζωής μας και πως αντιμετωπίζουμε την ζωή. Αλλά πως μπορείς να περιγράψεις σε ένα 4 χρονών παιδί το νόημα της ζωής; Την επιλογή που έχουμε εμείς οι ίδιοι να βλέπουμε την ευτυχία ή την δυστυχία στα μικρά πράγματα; ότι η επιλογή μας ανήκει, φτάνει να ανοίξουμε τα μάτια, τα αυτιά και την καρδιά μας; Νομίζω πως αυτό το βιβλίο δίνει πολύ όμορφες και τρυφερές απαντήσεις στα απλά αλλά τόσο σημαντικά ερωτήματα των παιδιών και μας βοηθάει και εμάς να κατανοήσουμε αυτές τι έννοιες ακόμα περισσότερο. 2 σε 1 λοιπόν!

Εσένα το παιδί σου έχει κάποιο αγαπημένο παραμύθι; Θα ήθελες να το μοιραστείς μαζί μας; Αν ναι στείλε μου ένα email με το κείμενο “γιατί σας αρέσει το συγκεκριμένο βιβλίο” και την φωτογραφία του και εγώ θα το ανεβάσω στο blog.  Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε γνώμες και ιδέες για παιδικά και όχι μόνο βιβλία. Θα χαρώ πολύ να διαβάσω τα μοιραστώ μαζί σας αυτήν την χαρά.

Until next time… just keep reading!