Ψίθυροι του Βαρδάρη της Σοφίας Βόικου από τις εκδόσεις Ψυχογιός  . Ένα από τα βιβλία που ήθελα πάρα πολύ καιρό να διαβάσω. Ξέρεις γιατί; Γιατί είμαι Σαλονικιά και ότι έχει να κάνει με την πόλη μου το αγαπώ και το εκτιμάω ιδιαίτερα. Όσο ζούσα στην Ελλάδα πολλά πράγματα δεν τα πολύ έδινα σημασία. Καθώς μετακομίσαμε στο εξωτερικό όλα είναι πλέον διαφορετικά. Εικόνες, λέξεις, αναφορές και βιβλία. Όλα απλά με κάνουν και αναπολώ την Θεσσαλονίκη μου. Και αυτό το βιβλίο με έκανε να θέλω να γυρίσω πίσω.

Υπόθεση:

Η Σαλονίκη, η πόλη των τριών θεών, των χριστιανών, των μουσουλμάνων και των Εβραίων, προσπαθεί να βρει την ταυτότητά της στην αυγή του εικοστού αιώνα.  Αύγουστος 1917. Η πόλη καίγεται συθέμελα. Ο πλούσιος Μεχμέτ εφέντης σώζει τη ζωή μιας χριστιανής, της Σοφίας. Την ερωτεύεται παράφορα, παντρεύεται όμως μια άλλη γυναίκα. 

Η Ζοζεφίν και το πολυτελές πορνείο της γίνονται μάρτυρες μιας μάζωξης λαών από όλα τα μέρη του κόσμου που θα κληθούν να χύσουν το αίμα τους σε έναν καταστροφικό πόλεμο. Η Εσρά, μια τσιγγάνα που η γέννησή της χάνεται στον χρόνο, κινείται αθόρυβα και υπογείως στην πόλη και παρεμβαίνει στις ανθρώπινες ζωές. 

Μια επιστολή, πολλά χρόνια αργότερα, φέρνει στο φως επτασφράγιστα μυστικά που σημάδεψαν τη μοίρα όλων αυτών που κάποτε σεργιάνισαν στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Ο βαρδάρης, ο αέναος τοπικός άνεμος, μας παρασέρνει στη δίνη της ιστορίας μιας πόλης σαγηνευτικής και φέρνει μαζί του ψιθύρους ξεχασμένους.

Ψίθυροι του Βαρδάρη

Με ταξίδεψε! Με μάγεψε! Τόση αγάπη μαζεμένη σε ένα βιβλίο. Τόσα συναισθήματα μπερδεμένα και όμως τόσο αρμονικά σμιλευμένα στην ιστορία της Θεσσαλονίκης. Μπορεί να είναι μυθιστόρημα και τα πρόσωπα να μην υπήρχαν στην πραγματικότητα αλλά κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει την ύπαρξη τους και αυτό είναι το πιο εκπληκτικό από όλα. Ήρωες με όνειρα, πάθη, φόβους και αμαρτίες μα πάνω από όλα θυσίες… τόσες θυσίες για τον έρωτα. Αχ αυτός ο έρωτας! Στην Θεσσαλονίκη τον έρωτα τον ζεις αλλιώς γιατί η πόλη είμαι μαγεμένη και ο αέρας της τρελός. Τους αγάπησα τους ήρωες του βιβλίου, τους πόνεσα και έκλαψα για τις αδικίες της ζωής. Αλλά χαμογέλασα με την δύναμη που κρύβουν οι άνθρωποι στην ψυχή τους. Όλα γίνονται για κάποιον λόγο.

Οι περιγραφές της Σοφίας Βόικου για περιοχές της Θεσσαλονίκης και για γνωστά κτίρια της πόλης με εντυπωσίασε. Με εντυπωσίασε τόσο πολύ που Googlαρα για να δω για αρχή αν ισχύουν και κατά δεύτερον την ιστορία τους. Έμεινα έκπληκτη για το πόσο λίγα πράγματα ξέρω τελικά για την πόλη μου και για την ιστορία της. Πάντα ήθελα να μάθω την ιστορία του κάθε κτιρίου, το όνομα τους, για τους ανθρώπους που ζούσαν εκεί μέσα. Ταξίδεψα με τις πληροφορίες αλλά πικράθηκα πολύ για την κατάληξη τους. Εμείς οι νέοι Θεσσαλονικοίς δεν αγαπάμε την πόλη μας όπως την αγαπούσαν οι παλιοί. Απλά την έχουμε παραμελημένη και αυτή απλά επιβιώνει.

Ψίθυροι του Βαρδάρη

Από τους δρόμους της Θεσσαλονίκης, στα τόσα χρόνια ύπαρξης της, έχουν περάσει τόσοι λαοί και πάντα όλοι ζούσαν ήσυχα και αρμονικά μεταξύ τους. Ο καθένας στην συνοικία του και με τους “δικούς του” ανθρώπους, της ίδιας ράτσας. Η πόλη άλλαζε αλλά πάντα εκεί στεκόταν δυνατή να καλωσορίζει στην αγκαλιά της το διαφορετικό και να το κάνει κομμάτι της. Πάντα η φιλοξενία είναι μεγάλο κομμάτι της νοοτροπίας μας και το φαγητό; Από τότε το φαγητό γιάτρευε τα πάντα. Αν διαβάσεις αυτό το βιβλίο “Ψίθυροι του Βαρδάρη” θα κατανοήσεις ίσως γιατί όσοι είμαστε από την Θεσσαλονίκη έχουμε άλλο ταπεραμέντο και άλλο λεξιλόγιο και είμαστε περήφανοι για αυτό. Είμαστε ένα πάντρεμα πολλών λαών και δεν μας χαλάει καθόλου.

Άνετα το ξαναδιαβάζω και το απολαμβάνω από την αρχή. Μου έδειξε τον δρόμο να αγαπήσω ή μάλλον να ερωτευτώ την πόλη που μεγάλωσα και είναι το σπίτι μου όπου και αν βρίσκομαι στον κόσμο. Είναι το βιβλίο που με έκανε να θέλω να μάθω και άλλα για τον τόπο που με μεγάλωσε στην αγκαλιά του. Στο βιβλίο “Ψίθυροι του Βαρδάρη” λοιπόν βάζω 5 ολόχρυσα λαμπερά αστέρια γιατί μου έμαθε κάτι πολύ σημαντικό.

Το χαμόγελο, η ευτυχία κι έρωτας δεν έχουν σύνορα, δεν έχουν φυλές, δεν έχουν θρησκείες. Στο σταυροδρόμι της Σελανίκ, αρκεί να διαλέξουμε τον σωστό δρόμο, τον δρόμο που μας δείχνει η καρδιά μας.

Μην ξεχάσεις να διαβάσεις την κριτική μου για τα Τυφλά Ψάρια και Τα Βατράχια  του Δημήτρη Σίμου. Τα Βατράχια και τα Τυφλά Ψάρια πρέπει να μπει στην λίστα σου, αν δεν είναι ήδη.

Μέχρι την επόμενη φορά να διαβάζεις και να χαμογελάς!

Αθανασία