Έθιμα Ταφής της Χάνα Κεντ Hanna Kent

Έθιμα ταφής της Χάνα Κεντ από τις εκδόσεις Ίκαρος. Που λέτε πριν πάρα μα πάρα πολύ καιρό, παίξαμε ένα παιχνίδι στο Instagram όπου για να μην τα πολύ λέω έπρεπε όποιος λάμβανε μέρος να στείλει ένα βιβλίο σε ένα συγκεκριμένο άτομο. Το πιο ωραίο από όλα όμως ήταν ότι ο παραλήπτης δεν γνώριζε ότι θα λάβει βιβλία. Εννοείται ότι έλαβα μέρος και εννοείται ότι έλαβα πολλά βιβλία και εννοείται και πάλι ότι έστειλα βιβλία. Ένα από αυτά τα βιβλία λοιπόν ήταν και τα Έθιμα ταφής από την Μαρία.

Εδώ κάπου θα πρέπει να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους μου έστειλαν βιβλία εκείνη την περίοδο. Και μόνο η κίνηση, ο κόπος και τα έξοδα για να μου στείλουν όλα αυτά τα βιβλία με κάνει να πιστεύω πως υπάρχει καλοσύνη και ενσυναίσθηση στον κόσμο ακόμα. Το να κάνεις κάποιον άγνωστο ένα δώρο και να του προσφέρεις χαρά είναι ότι πιο όμορφο μπορεί να υπάρχει! Πάμε στο βιβλίο πάλι….

Έθιμα ταφής

Υπόθεση:

τη Βόρεια Ισλανδία του 1829 η Agnes Magnúsdóttir καταδικάζεται σε θάνατο για την άγρια δολοφονία δύο ανδρών. Υποχρεώνεται να περάσει το χρόνο μέχρι την εκτέλεσή της στη φάρμα του Jón Jónsson με την οικογένειά του, την γυναίκα του και τις δύο κόρες τους. Η οικογένεια, τρομοκρατημένη που αναγκάζεται να συμβιώσει με μια καταδικασμένη δολοφόνο, αποφεύγει να της μιλήσει.

Μόνον ο Tóti, που έχει οριστεί πνευματικός σύμβουλός της έχει επαφή μαζί της, προσπαθώντας να σώσει την ψυχή της. Καθώς περνά ο καιρός και έρχεται ο χειμώνας, οι δουλειές στη φάρμα τους φέρνουν όλους πιο κοντά. Η ιστορία της Agnes ξεδιπλώνεται ενώ αναδύεται και το ερώτημα της πραγματικής ή μη ενοχής της.

Βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία το Έθιμα Ταφής είναι ένα βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα για την προσωπική ελευθερία: πως βλέπουμε τον εαυτό μας, πως μας βλέπουν οι άλλοι, και ως που θα φτάσει ο καθένας για την αγάπη.

Έθιμα ταφής

Κάπου εδώ θα πρέπει να αναφέρω ότι όσο το διάβαζα, έλαβα πολλά μηνύματα στο Instagram που μου έλεγαν πόσο το αγαπάνε αυτό το βιβλίο και πόσο υπέροχο είναι. Θα πω την αλήθεια. Στην αρχή με ζόρισε. Με κούρασε να πω; Μου μαύρισε την ψυχή να πω; Και στην περίοδο αυτή που σας γράφω δεν ήμουν σε φάση για μαυρίλα. Είπα θα κάνω ένα κουράγιο και θα συνεχίσω. Και κάπου εκεί, μόλις αφέθηκα στις λέξεις του βιβλίου, χάθηκα στην Ισλανδία του 1829. Πραγματικά διάβαζα και αναρωτιόμουν τι έχουν τραβήξει οι άνθρωποι εκείνα τα χρόνια; Όλα όσα εγώ θεωρώ δεδομένα για εκείνους ήταν άγνωστα. Παράθυρα και ηλεκτρισμός; Τι θα πει αυτό;

Εκείνο που με τάραξε περισσότερο από όλα όμως για ακόμα μια φορά, ήταν η θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Πόσο τίποτα ήταν; Πόσο ένα κομμάτι σάρκα, με πονηριά και κακία και ο μόνος λόγος ύπαρξης της ήταν η γέννηση παιδιών και η ικανοποίηση των ανδρών. Πόσο άδικο; Και όσο έφτανα στο τέλος ταραζόμουν ακόμα περισσότερο γιατί δεν μπορούσα (και ακόμα δεν μπορώ) να πιστέψω την αδικία που βίωσε αυτή η γυναίκα. Έκλαψα όσο διάβαζα τις τελευταίες του σελίδες και πονάει ακόμα η ψυχή μου ενώ γράφω αυτήν την βιβλιοκριτική. Μεγάλη αδικία.

Εάν ποτέ το πιάσεις στα χέρια σου, μην το αφήσεις και ας σε ζορίσει λιγάκι στην αρχή. Είναι ένα εκπληκτικό κομμάτι της λογοτεχνίας και το πιο σημαντικό είναι ότι βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Εκεί ταράζεσαι ακόμα περισσότερο. Εάν λοιπόν είσαι σε μία φάση που απλά θα ήθελες να θυμηθείς ότι όλα στην ζωή μας δεν είναι τόσο δεδομένα όσο τα πιστεύουμε, να διαβάσεις το Μια νύχτα ακόμη του Κώστα Κρομμύδα από τις εκδόσεις Διόπτρα. Θα βρεις την κριτική μου για το βιβλίο του ΕΔΩ.

Μέχρι την επόμενη φορά να χαμογελάς και να διαβάζεις

Αθανασία

Leave A Comment

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *